...Σαφώς και αστειέυομαι..
αλλά χτές το βράδυ αρχισαν να με "βασσανίζουν" σκέψεις γύρω από το πόσο άρτιο τεχνικά επιβάλεται να είναι ένα εικαστικό έργο είτε αυτό λέγεται ζωγραφική φωτογραφία γλυπτική ή άλλο..
Κατά πόσο ή άψογη χρήση των τεχνικώ μέσων που προσφέρονται από μιά τέχνη παράγει έργα τα οποία είναι ανώτερα και και μέγαλύτερης "καλιτεχνικής αξίας" από καποια άλλα στα οποία δέν δοθηκέ το βάρος στο τεχνικό κομάτι αλλά στήν προσωπική θεώρηση και σκοπιμότητες γιατί όχι του καλιτέχνη.
Κατά πόσο η υπερβολική χρήση των τεχικών αυτών μέσων μπορουν να καταστρέψουν την ελεύθερη δημιουργική έκφραση και να κουράσουν, τον "δέκτη" η μπορουν να τη βοηθήσουν.
ευτυχώς τελικά για όλους μας η απάντηση είναι απλή:
"..η καλή γνώση της φωτογραφικής τεχνικής (και τέτοια γνώση χρειάζεται, όσο εύκολη και να είναι) απαιτείται για να μπορέσει η τεχνική να εξαφανιστεί πίσω από το έργο. Η τεχνική σίγουρα είναι υπεύθυνη για την ποιότητα του αποτελέσματος, πρέπει όμως να δρα υπογείως.
Η διαφορά της ολυμπιακής γυμναστικής από το χορό βρίσκεται κυρίως στο γεγονός ότι, στην πρώτη, κάθε κίνηση μοιάζει κατόρθωμα για χειροκρότημα, ενώ στον δεύτερο, κάθε κατόρθωμα παίρνει τη μορφή μιας φυσικής κίνησης.
Αν λοιπόν μπροστά σε μια φωτογραφία ο θεατής αναφωνήσει έκθαμβος από το τεχνικό κατόρθωμα που επιδεικνύεται, τότε ο φωτογράφος έχει σφάλει, γιατί στοιχείο της τέλειας τεχνικής είναι να μην γίνεται αντιληπτή. Η “πολυτιμοποιημένη” φωτογραφία-αντικείμενο, την οποία με αναμφισβήτητη ικανότητα υπηρέτησαν φωτογράφοι όπως ο Ansel Adams, δεν κρύβει μυστήρια. Κι αυτή είναι η αδυναμία της. Ο θαυμασμός του θεατή, εάν υπάρξει, θα γεννηθεί και ταυτόχρονα θα εξαντληθεί στην πρώτη προσέγγιση. Η εικόνα δεν έχει τίποτα άλλο να αποκαλύψει, εκτός από τους εξωτερικούς εντυπωσιασμούς της"
Ο καλλιτέχνης λοιπόν, όποια τέχνη και να υπηρετεί βεβαίως και πρέπει να έχει άριστη γνώση της τεχνικής της, όχι όμως για να την επιδείξει, αλλά για να του δώσει η γνωση αυτή την απόλυτη εκφραστική ελευθερία.
...και για να πούμε και για τον... θείο Πίκασο, έναν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα, φυσικά και δέν μπορεί να θεωρηθεί υποδεέστερος από έναν άλλο ζωγραφο π.χ. τον υπερρεαλιστή Πάτερσον, επειδή δεν απεδιδε πιστά την πραγματικότητα.....αλλά αν τον έκρινε κάποιος αδαής, από 2 ή 3 έργα του, όπως για παράδειγμα κορυφαίο του πίνακα "Dora Maar Au Chat" θα τον τον κατέτασε αυτομάτος ζωγραφικά στην πρώτη τάξη του δημοτικού.
Αυτά τα ολίγα προς απάντηση για τα χθεσινά ;)
αλλά χτές το βράδυ αρχισαν να με "βασσανίζουν" σκέψεις γύρω από το πόσο άρτιο τεχνικά επιβάλεται να είναι ένα εικαστικό έργο είτε αυτό λέγεται ζωγραφική φωτογραφία γλυπτική ή άλλο..
Κατά πόσο ή άψογη χρήση των τεχνικώ μέσων που προσφέρονται από μιά τέχνη παράγει έργα τα οποία είναι ανώτερα και και μέγαλύτερης "καλιτεχνικής αξίας" από καποια άλλα στα οποία δέν δοθηκέ το βάρος στο τεχνικό κομάτι αλλά στήν προσωπική θεώρηση και σκοπιμότητες γιατί όχι του καλιτέχνη.
Κατά πόσο η υπερβολική χρήση των τεχικών αυτών μέσων μπορουν να καταστρέψουν την ελεύθερη δημιουργική έκφραση και να κουράσουν, τον "δέκτη" η μπορουν να τη βοηθήσουν.
ευτυχώς τελικά για όλους μας η απάντηση είναι απλή:
"..η καλή γνώση της φωτογραφικής τεχνικής (και τέτοια γνώση χρειάζεται, όσο εύκολη και να είναι) απαιτείται για να μπορέσει η τεχνική να εξαφανιστεί πίσω από το έργο. Η τεχνική σίγουρα είναι υπεύθυνη για την ποιότητα του αποτελέσματος, πρέπει όμως να δρα υπογείως.
Η διαφορά της ολυμπιακής γυμναστικής από το χορό βρίσκεται κυρίως στο γεγονός ότι, στην πρώτη, κάθε κίνηση μοιάζει κατόρθωμα για χειροκρότημα, ενώ στον δεύτερο, κάθε κατόρθωμα παίρνει τη μορφή μιας φυσικής κίνησης.
Αν λοιπόν μπροστά σε μια φωτογραφία ο θεατής αναφωνήσει έκθαμβος από το τεχνικό κατόρθωμα που επιδεικνύεται, τότε ο φωτογράφος έχει σφάλει, γιατί στοιχείο της τέλειας τεχνικής είναι να μην γίνεται αντιληπτή. Η “πολυτιμοποιημένη” φωτογραφία-αντικείμενο, την οποία με αναμφισβήτητη ικανότητα υπηρέτησαν φωτογράφοι όπως ο Ansel Adams, δεν κρύβει μυστήρια. Κι αυτή είναι η αδυναμία της. Ο θαυμασμός του θεατή, εάν υπάρξει, θα γεννηθεί και ταυτόχρονα θα εξαντληθεί στην πρώτη προσέγγιση. Η εικόνα δεν έχει τίποτα άλλο να αποκαλύψει, εκτός από τους εξωτερικούς εντυπωσιασμούς της"Ο καλλιτέχνης λοιπόν, όποια τέχνη και να υπηρετεί βεβαίως και πρέπει να έχει άριστη γνώση της τεχνικής της, όχι όμως για να την επιδείξει, αλλά για να του δώσει η γνωση αυτή την απόλυτη εκφραστική ελευθερία.
...και για να πούμε και για τον... θείο Πίκασο, έναν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα, φυσικά και δέν μπορεί να θεωρηθεί υποδεέστερος από έναν άλλο ζωγραφο π.χ. τον υπερρεαλιστή Πάτερσον, επειδή δεν απεδιδε πιστά την πραγματικότητα.....αλλά αν τον έκρινε κάποιος αδαής, από 2 ή 3 έργα του, όπως για παράδειγμα κορυφαίο του πίνακα "Dora Maar Au Chat" θα τον τον κατέτασε αυτομάτος ζωγραφικά στην πρώτη τάξη του δημοτικού.Αυτά τα ολίγα προς απάντηση για τα χθεσινά ;)
