Ανακαλύπτωντας την εικόνα

Το φως και οι ιδιότητές του συνέχισε να με εκπλήσσει και να μου χαρίζει συγκινήσεις για τα επόμενα χρόνια, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο έντονες. Εξάλλου αυτή είναι και η φύση του. Αν και δύσκολό μία και ήμουν μαθητής ακόμα, συγκέντρωσα…(ένας θεός ξέρει πώς) τις δέκα χιλιάδες δραχμές, που κόστιζε εκείνη η γοητευτική Ρωσίδα, και για τα επόμενα 2 χρόνια ήμασταν αχώριστοι. Άρχισα να μαθαίνω πώς να βλέπω μέσα από τα δικά της μάτια. Άρχισα να μαθαίνω πώς μια εικόνα μεταφράζεται σε διάφραγμα, ταχύτητα κλείστρου και φωτοευαισθησία φιλμ, και πώς τα χρώματα μπορεί να αντιστοιχηθούν σε μέσο γκρίζο του ζωνικού συστήματος του Ansel Adams. Άρχισα να καταπιάνομαι με όλες εκείνες τις λεπτομέρειες, που σε κάποιους ίσως φαντάζουν ανιαρές, αλλά είναι τόσο σημαντικές για την εικόνα. Σύνθεση φιλμ, φωτοευαίσθητα υλικά, ιδιότητες φακών και οπτική, φάσμα φωτός ιδιότητες φωτός, θερμοκρασία χρώματος, γεωμετρία δύο και τριών διαστάσεων. Το χαρτζιλίκι της εβδομάδας μοιράζονταν σε φιλμ και εμφανίσεις φωτογραφιών. Η πόλη άρχισε να αποκαλύπτει τις μυστικές της πτυχές και τις ποιο απόκρυφες της ιστορίες. Φίλε μου Βαγγέλη, μετά από δεκαεφτά χρόνια το να είναι τα πλάνα κοινά σε μεγάλο βαθμό είναι πολύ σπουδαίο δε βρίσκεις? Βέβαια την μικρή σοσιαλίστρια την προδώσαμε αρκετές φορές αλλά τελικά οι πρώτοι έρωτες είναι πάντα μέσα στην καρδιά μας. Τελικά η εικόνες δεν αλλάζουν όσο νομίζουμε. Περισσότερο αλλάζει ο τρόπος πού τις κοιτάμε.

Εν αρχή ην ο Λόγος...

Σήμερα πήρα την απόφαση να ξεκινήσω ένα blog. Ο λόγος που με ώθησε να το κάνω είναι η ανάγκη που έχω αρχίσει να νοιώθω τον τελευταίο καιρό για εξωτερίκευση, επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων. Θαρρείς και η Τρίτη δεκαετία ζωής που διανύω με οδηγεί εκεί που ξεκίνησα. Στην αναζήτηση της έκφρασης είτε μέσα από τη φόρμα είτε μέσα από τα παιχνιδίσματα του φωτός, πάντα όμως μέσα από το περίπλοκο και άπειρο αλφαβητάρι της εικόνας.

1990. Όταν μαθητής στην πρώτη λυκείου ακόμα, κάνοντας ένα απλό περίπατο στην πόλη που γεννήθηκα, συναντούσα έναν μετανάστη ο οποίος είχε απλωμένο το εμπόρευμά του, πάνω σε μία μάλλινη φθαρμένη και βρώμική κουβέρτα, δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ τη μετέπειτα πορεία της ζωής μού. Πάντα βέβαια είχα μια κλίση στα «καλλιτεχνικά» μαθήματα όπως έλεγαν οι γύρω μου, όχι όμως ότι ήμουν και κανένα ταλέντο. Φυσικά από τότε στο θέμα ταλέντου τίποτα δεν έχει αλλάξει, μιας και αυτό ή το έχεις εκ γενετής ή δεν το έχεις. Απλώς από τότε έχοντας διανύσει μια αξιόλογη απόσταση στα μονοπάτια της οπτικής έκφρασης είμαι νομίζω σε θέση να προσδιορίσω την ταυτότητά μου, πράγμα αρκετά σημαντικό για μένα αλλά και για κάθε άνθρωπο στην ηλικία των 30+.

Ας ξαναγυρίσω όμως στο 1990. Πάνω στην βρόμικη κουβέρτα του αλλοδαπού εμπόρου υπήρχε ένα αντικείμενο το οποίο έμελε να μου αλλάξει τη ζωή ή τουλάχιστο να τη στρέψει προς μία κατεύθυνση: αυτή των εικαστικών τεχνών ή στην «τέχνη της οπτικής επικοινωνίας» όπως μου αρέσει να λέω. Το αντικείμενο αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία φωτογραφική μηχανή ZENIT xp12 σοβιετικής κατασκευής. Πιάνοντας στα χέρια μου το μαύρο αυτό στιβαρό μεταλλικό αντικείμενο, ένοιωσα ένα περίεργο χτυποκάρδι. Έφερα το μάτι μου κοντά στο προσοφθάλμιο, γύρισα λίγο το φακό αριστερά λίγο δεξιά και ξαφνικά άρχισα να βλέπω καθαρά. Μπορώ να πω τώρα πως άρχισα να βλέπω καθαρότερα από πριν, λες και ήταν λέει ο καημένος αυτός πωλητής μέγας και τρανός οφθαλμίατρος και μού είχε δώσει τα καλύτερα γυαλιά οράσεως. Μέσα από το φακό της μηχανής έβλεπα τα πράγματα πιο συγκροτημένα. Συνέθετα και ανέλυα την πραγματικότητα ξανά και ξανά και ξανά και κάθε φορά έβλεπα μια νέα εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Μήπως ο κόσμος μου είχε αποκαλυφθεί τώρα? Πώς ήταν δυνατό το τμήμα του όλου που έβλεπα μέσα από το φακό της μηχανής να είναι ποιο δυνατό ποιο συγκροτημένο ποιο φορτισμένο με συναισθήματα από το ίδιο το όλο?